Hamlet
¿Cómo podré vengarme de los que mataron a mi adorado padre?
Ahora descansa… descansa… entre las frías piedras eternas de tu fría tumba, frente al mar y a la cordillera de los Andes siempre nevadas…
dejé blancas piedras sobre tu tumba…
para que no te olviden… ni me olvides…
leí un poema de amor frente a tu cuerpo aún con huellas y heridas
abiertas…
nuestros ideales no pudieron destruir…
tus banderas flameaban frente al mar…
ay, ay, cómo podre vengar tu muerte y silenciar
mi llanto por tanta fechoría…
ay, pero no existe ningún crimen
que se pueda ocultar eternamente..
tengo tres hijos
que son lo más hermoso que tengo…
ellos seguiran nuestros caminos…
esta suerte aciaga…
este tormento no será infinito…
cuando te vi envuelto en esa mortaja…
cuando te vi abrazado en ese doloroso sudario y
cuando estuve frente a tu santo sepulcro..
entonces
entonces
juré que vengaría tu muerte dolorosa…
que ese crimen no quedaría sin pagarse…
siempre me pregunté
cómo podre vengarme de los que asesinaron a mi adorado padre…
sea tu muerte una luciérnaga
que anuncia el alba…
ΕΚΔΙΚΗΣΗ
Πως θα μπορέσω να εκδικηθώ αυτούς που σκότωσαν το λατρευτό μου πατέρα;
Τώρα αναπαύσου… αναπαύσου… ανάμεσα στις αιώνιες κρύες πέτρες
του κρύου τάφου σου μπροστά στη θάλασσα και στην πάντα χιονισμένη οροσειρά των Άνδεων…
Άφησα άσπρες πέτρες πάνω στον τάφο σου…
για να μη σε ξεχάσουν… ούτε εσύ να με ξεχάσεις…
διάβασα ένα ερωτικό ποίημα μπροστά στο σώμα σου, ακόμα γεμάτο σημάδια και πληγές ανοιχτές…
δεν μπόρεσαν να καταστρέψουν τα ιδανικά μας…
οι σημαίες σου κυμάτιζαν μπροστά στη θάλασσα…
αχ… αχ… πως θα μπορέσω να εκδικηθώ το θάνατό σου και να σωπάσω
το θρήνο μου για την τόση κακία…
αχ… όμως δεν υπάρχει έγκλημα που
μπορεί να μείνει κρυφό για πάντα…
Έχω τρεις γιούς
που είναι ότι ωραιότερο έχω…
αυτοί θα συνεχίσουν τα βήματά μας…
αυτή η ολέθρια μοίρα
αυτό το βάσανο δε θα είναι ατελείωτο…
όταν σε είδα τυλιγμένο σ’ αυτό το νεκροσέντονο
όταν σε είδα αγκαλιασμένο σ’ αυτό το θλιβερό σάβανο και
όταν βρέθηκα μπροστά στην άγια ταφή σου…
τότε
τότε
ορκίστηκα πως θα εκδικηθώ το θλιβερό σου θάνατο…
πως δε θα μείνει αυτό το έγκλημα χωρίς πληρωμή…
πάντα αναρωτιόμουν: πως θα μπορέσω να εκδικηθώ αυτούς που σκότωσαν το λατρευτό μου πατέρα;…
ας είναι ο θάνατός σου μια πυγολαμπίδα
που αναγγέλλει την αυγή…
Responder